‘Girls of the Golden West’, een sterke nieuwe opera van John Adams en Peter Sellars

Het wemelde donderdag van de jongeren in Nationale Opera & Ballet. Het Opera Forward Festival (OFF) werd daar geopend met ‘Girls of the Golden West’, de nieuwste opera van John Adams en Peter Sellars. Beiden werden enthousiast toegejuicht en de jongeren joelden mee.

Die succesvol opgetrommelde jeugd, daar waar je die niet verwacht, is een teken dat OFF een hoopvolle bron heeft aangeboord. Opera komt alleen maar forward met behulp van hen. En met werken als Adams’ zeer geslaagde, en zeer politieke opera. Als je de witte goudzoekers in koor hoort zingen: 

‘We’ve got the highest mountains here
Taller trees, faster deer’

denk je onwillekeurig aan Donald Trump. En de taal en muziek van deze losbandige, racistische bende is steeds dreigender en blaffender. Als boze tweets.

Hel op aarde

Adams en Sellars hebben het Californië van 1850 gevangen in teksten en muziek van de hoogste orde. Het Wilde Westen, ooit al onderwerp in Puccini’s ‘La fanciulla del West’, is bij hen niets minder dan een hel op aarde. Er zijn leuke raakvlakken met die ‘Fanciulla’ en ook al is Girls of the Golden West een totaal andere opera, Puccini’s sterke Minnie heeft er drie prachtige en stevige zussen bij gekregen: Dame Shirley, Josefa Segovia en Ah Sing.

De basis voor de opera zijn de kalme, serene brieven die Dame Shirley aan haar zus schreef. Met haar brief waarmee de opera eindigt, een lofzang op de ‘onvolprezen, smetteloze hemel boven Californië’, hebben Adams en Sellars goud aangeboord. ­Julia Bullock zong die weergaloos en Sellars maakte er als regisseur een schitterend bitterzoet plaatje van. Adams laat onder dat fraaie slotbeeld het orkest wegsterven. Alleen de stille echo van een koekoek blijft over.

Josefa, fantastisch vertolkt door J’Nai Bridges, is Mexicaanse en moet haar zelfverdediging tegen een witte verkrachter met de dood bekopen. Omhangen met al haar juwelen schrijdt ze koninklijk de strop tegemoet.

En dan is er nog Ah Sinn, een Chinese prostituee, die bij Adams een mooie coloratuursopraan wordt (goed gezongen door Hye Jung Lee).

Handtekening

Drie sterke karakters. Adams bedeelt ze met muziek die sterk zijn handtekening draagt, en toch ook nieuw is. Zijn sterkste muziek komt tijdens de grote monoloog van Ned (een geweldige Davóne Tines), waarin het orkest woelt met steeds duisterder harmonieën. Het Rotterdams Philharmonisch Orkest haalt met dirigent Grant Gershon fenomenaal de eindstreep in deze partituur als een ritmische steeplechase. Adams en Sellars hebben ondertussen wederom een sterke opera gemaakt die tot nadenken stemt.

Lees ook:  

Operaregisseur Peter Sellars: Cultuur gaat altijd over mensen die op weg zijn naar elders

Peter Sellars debuteerde dertig jaar geleden als regisseur bij De Nationale Opera met ‘Nixon in China’ van componist John Adams. In het Opera Forward Festival zijn beiden terug. ‘Net als een mens is een opera een work in progress. Al onze baby’s konden hier in Amsterdam volwassen worden.’