Rodelinda door De Nationale Opera is gruwelijk mooi

Rodelinda was in de zevende eeuw de koningin van de Longobarden. Dat Händel duizend jaar later een opera aan haar kon wijden, is te danken aan Pierre Corneille. Zijn toneeltekst diende als basis voor het stuk dat Händel in 1724/25 componeerde, na Guilio Cerare en Tamerlano het derde verbluffende meesterwerk dat hij in het bestek van een jaar in Londen voor de Royal Academy of Music schreef.

Hoewel er in Rodelinda slechts één dode valt, is de opera welbeschouwd de wreedste die Händel ooit schreef. Ga maar na. Tot tweemaal toe denkt Rodelinda dat haar man Bertarido, de vader van haar zoon Flavio, is omgekomen. En dan is er nog het moment waarop ze Grimoaldo, de nieuwe koning die haar wil huwen, alleen nog van zich kan afhouden door de gruwelijkste aller voorwaarden te stellen: ze wil pas met hem trouwen als hij eerst haar zoontje ombrengt, eigenhandig en onder haar ogen. Blufpoker natuurlijk, want ze weet dat Grimoaldo dat nooit zou doen, maar de kleine Flavio, die dit allemaal hoort, heeft geen besef van het psychologische spel dat Rodelinda speelt.

In de nieuwe productie van Rodelinda die deze maand bij De Nationale Opera is te zien en te horen, hebben regisseur Claus Guth en zijn team de evident getraumatiseerde Flavio tot hoofdpersoon in hun prachtige enscenering gemaakt. Zijn kindertekeningen komen tot leven, zijn angsten en gedachten worden werkelijkheid en de Columbiaanse acteur Fabían Augusto Gómez geeft uiterst beweeglijk gestalte aan deze nootloze rol.

Op het toneel staat gedurende de hele voorstelling slechts een witte villa, omgeven door het onmetelijke universum, dat voor een kind nog weinig geruststellends heeft. De villa draait rond en biedt uitzicht op verschillende kamers en andere ruimtes. Het verveelt allemaal geen moment, waardoor de drie uur en veertig minuten voorbij zijn voordat je het weet.

Dat is in hoge mate te danken aan de sterke cast, met de Britse sopraan Lucy Crowe als de gedroomde Rodelinda. Begeleid door het geweldig spelende barokorkest Concerto Köln onder leiding van de zeer muzikaal zwaaiende en begeesterende dirigent Riccardo Minasi, streelt Crowe met haar loepzuivere stem de ziel.

Hartverscheurend

Ze krijgt op het hoogste niveau tegenspel van countertenor Bejun Mehta in de rol van Bertarido. Hun grootse duet Io t’abbraccio aan het einde van de tweede akte is een magistraal hoogtepunt. En dan moet Rodelinda’s hartverscheurende laatste aria Se’l mio duol non è si forte in akte drie nog komen. Ook de Zwitserse tenor Bernard Richter als Grimoaldo, de Italiaanse bas Luca Tittoto als de boosaardige Garibaldo (de enige die in de opera sneeft) en de Servische mezzosopraan Katarina Bradic als Eduige zingen zeer fraai.

Gaat dat horen en zien.