Caruso a Cuba bewijst dat het stellen van existentiële vragen kan uitmonden in een bedwelmende theatervoorstelling ★★★★★

Op een enorme langspeelplaat ligt Enrico Caruso, de operalegende uit het begin van de 20ste eeuw. In Caruso a Cuba, de nieuwe, meesterlijke opera van Micha Hamel, wordt hij zelf tot hoofdpersoon. Knetterend klinkt een opname van zijn stem uit de speakers van het Internationaal Theater Amsterdam in een aria uit Verdi’s opera Aida. Als hij wakker wordt, ziet hij drie figuren – twee oudere, in traditionele Afro-Cubaanse lukumi-klederdracht, en een mooie jonge vrouw, Aida. Er is traditionele Italiaanse muziek, zo afkomstig uit het Napels van zijn jeugd, met hoempa en meeslepende melodieën.

Maar dan ontploft er een piano en wordt alles anders, complexer, gelaagder. Vanuit het historische gegeven van de bomaanslagen tijdens Caruso’s verblijf op Cuba ontstaat een opera die raakt aan universele thema’s. Terwijl elektronische klanken zich vermengen met de strijkers en klarinetten van het Nederlands Kamerorkest cirkelen verhaal en toneelbeeld steeds dichter rond de vraag: wat is keuze, wat is lotsbestemming? Met olifanten en andere referenties aan Verdi’s opera, naast rituelen uit de oude lukumi-religie, waarin mens en natuur één zijn, ontvouwt de opera zich als een hallucinerende droom. De Duitse regisseur Johannes Erath en zijn vormgevers spelen met herinnering en realiteit. Mooi hoe licht en speels ze hun beeldtaal houden.

Alles klopt in de voorstelling: de Spaanse tenor Airam Hernández komt in de loop van de avond steeds dichter in de buurt van zijn personage Caruso, Jeanine De Bique (Aida), sensationele sopraan uit Trinidad, is klaar voor de overstap naar de grote podia. Micha Hamel bewijst met zijn compositie dat het stellen van existentiële vragen kan uitmonden in een bedwelmende theatervoorstelling.