Wat de regisseur precies wil met deze verkorte versie van de opera Roméo et Juliette blijft een raadsel ★★★☆☆

Het geweld tussen de families Capulet en Montague is weer opgelaaid. Roméo Montague heeft uit wraak een van zijn rivalen vermoord en wordt door de hertog van Verona bestraft. ‘Ik verban je!’ Ze giechelt en huppelt rond, want de hertog in Roméo et Juliette van Opera Zuid is een jong, grillig meisje. De volwassenen, lijkt regisseur Julien Chavaz te willen zeggen, zijn met hun absurde mores, vetes en verwachtingen niet beter dan kinderen.

Tenminste, zo kun je het zien. Wat Chavaz precies wil met deze verkorte versie van Charles Gounods opera  uit 1867 blijft een raadsel nadat het doek is gevallen, vrijdag op de première in Maastricht. Twee uur lang laat hij de zangers rusteloos sluipen, hollen en wegduiken in een steeds veranderend decor van gestoffeerde bogen en gordijnen. Hij zinspeelt wellicht op de botsing tussen de publieke en de intieme sfeer.

‘Ik houd van jou’, zegt Juliette tegen Roméo, en, hup, weg is hij. Zij zingt verder tegen zichzelf, totdat hij weer aan de andere kant van het toneel verschijnt. Deze hyperbeweeglijkheid werkt in de goed gezongen en compact gechoreografeerde koorscènes. Maar tijdens de liefdesduetten druist het toneelbeeld in tegen het gevoelige spel van de Philharmonie Zuidnederland, het orkest dat na een korte opwarmperiode onder leiding van Philipp Pointner steeds gloeiender klinkt.

Tussen sopraan Anna Emelianova, een bekoorlijke Juliette met een stem als kristal, en Peter Gijsbertsen, haar verdienstelijke Roméo, zie je nooit de vonk overslaan. Behalve de regie zitten ook de kostuums en grime een invoelbare grote liefde in de weg. Dit pastelzachte Verona, waar zelfs de zwaarden zijn gezwachteld in stof, is bevolkt door zombiepoppen in roze en purperbruine kleding uit de jaren vijftig. Het ziet eruit als een remake van Grease door gothic-filmregisseur Tim Burton.

Amusant, maar niet als de arme Roméo verkleed gaat als een lappenpop. Zelfmoord pleegt hij door een zwarte smurrie op zijn gezicht te smeren, bij wijze van gif. De regie blijft dus detonerend tot het einde, maar de fabelachtige Emelianova zou iedere operaliefhebber live moeten horen.

Er zijn ook sterk bezette bijrollen. Marcel van Dieren zingt vader Capulet met een ronde klank. Raphaële Green is Juliettes zoetgevooisde vertrouweling en ook de vrijpostige page van Maria Warenberg maakt indruk. Edwin Fardini zingt Mercutio’s aria over de bedrieglijkheid van dromen van begin tot eind op volle toeren. Helemaal niet nodig met zo’n sappige baritonstem en de muziek van Gounod, waarop je heerlijk kunt zweven.